Rozdział 19

Witam, witam. Czy wy też kochacie weekend tak bardzo jak ja, bo szczerze mówiąc, ja już nie mogłam się go doczekać! Tak sobie patrzę, ( znowu ) na liczbę komentarzy i mam zagwozdkę. Nie wiem czy Wam się nie podoba pomysł z Larrym, czy co. Jak na razie większość komentarzy była za, ale czekam na Waszą opinię.  Nie wiem jak to jest, że pod jednym rozdziałem potrafi być powyżej 20 komentarzy, a pod innym mniej niż 10. Dlatego proszę, chociaż  o jedno słowo, że ktoś to czyta. Mam ostatnio trudny okres i naprawdę mam mało czasu na pisanie i każda opinia Wasza sprawia, że jestem z siebie dumna i mam zapał do pisania kolejnego rozdziału.

* Oczami Nialla *

Stałem w pokoju, trzymając klucz, szczerze mówiąc nie wiedziałem co z nim zrobić, a tym bardziej co począć z samym sobą. Mam szukać wskazówek? Ale gdzie? I co to w ogóle ma znaczyć? Nie łatwiej napisać - idź tu, zrób to? Po co utrudnia to wszystko? W pewnym momencie przypomniała mi się sytuacja sprzed paru dni. Louis powiedział, że dom Zayn'a był otwarty, a w nim była tylko kartka, taśma i klucze. Kartka? Czemu mi jej nie pokazali?  Może w jego domu coś znajdę....

Po 10 minutach doszedłem do domu Louisa. Nerwowo stąpałem z nogi na nogę, myśląc co powiem. Po chwili namysłu zapukałem. Otworzył mi nie kto inny jak mój przyjaciel.
- Niall! - krzyknął i rzucił mi się na szyję.
- Lou? Wszystko w porządku?
- Tak, po prostu cieszę się, że Cię widzę. No to jak już jesteś to jeszcze raz chcę Ci podziękować za wczorajszą rozmowę.
- Nie ma sprawy, tak naprawdę przyszedłem do Ciebie z pewną sprawą. A mianowicie pamiętasz jak przyniosłeś mi nagranie? - Na samo wspomnienie poczułem jak oczy mi się szklą. Jednak nie chciałem pokazywać po sobie słabości, więc udawałem, że jestem zmęczony i przetarłem oczy.
- Tak, ale do czego zmierzasz?
- Dzisiaj dostałem list, prawdopodobnie od Zayn'a, w którym był klucz, stary, zardzewiały, o popatrz - pokazałem Louisowi mały przedmiot.- Myślałem, że może to co było w liście dałoby mi jakąś wskazówkę, albo specjalnie zostawił klucze do domu, żebym coś znalazł.
- Nialler, nie chcę nic mówić, ale jest 22. Wiem, że jest Ci ciężko i że chcesz mieć już to za sobą i znaleźć wskazówkę, a potem Zayn'a, ale nie dzisiaj. Idź do domu. Chociaż może i nie.... - spojrzałem na przyjaciela, który wyglądał jakby się nad czymś zastanawiał. - Zostaniesz u mnie na noc, Twoja mama nie powinna mieć nic przeciwko, prawda? Tak czy siak daj mi swój telefon, zadzwonię do niej. No co tak stoisz, daj. - ponaglił mnie ręką.

- Co tak długo? - spytałem zniecierpliwiony - Rozmawiałeś z Nią chyba z piętnaście minut.
- Przepraszam, ale Twoja mama jest naprawdę sympatyczną kobietą.
- Można tak powiedzieć. Tak w ogóle, rozmawiałeś z Harrym?
- Nie, ale ktoś mnie wyręczył...
- Kogo masz na myśli? - spytałem zaciekawiony.
- Wiesz, to taki kurdupel, który nie umie trzymać języka za zębami - w tym samym momencie spojrzał na mnie z wyrzutem - Niall, przysięgałeś!
- A-ale skąd wiesz?
- A jednak....
- No Tommo, przepraszam, powiedziałem mu tylko, że jest strasznym gnojem, a co on Ci powiedział?
- Dużo rzeczy mówił, ale najbardziej poszło o to, że ja niby powiedziałem Ci o tej całej kłótni pod Twoim domem, a później napuściłem Cię na niego.
- Serio? Gdy byłem u niego, pytał się skąd to wszystko wiem to oznajmiłem mu, że wszystko usłyszałam, ale on właśnie zasugerował, że to ty mi nagadałeś różnych głupot.
- No właśnie, jak sam widzisz z nim nie da się dogadać.
- Eii Lou, nie przejmuj się. Wszystko się ułoży.

Obudziłem się rano w pustym łóżku. Może to dziwnie zabrzmi, ale spałem z Louisem. No, ale bez skojarzeń. Obydwoje potrzebowaliśmy ciepła drugiej osoby. Płakał, ja też. To chyba nas przerasta. Dwie nieszczęśliwe miłości... Powiedziałem mu,  że mój stan znowu się pogarsza. Przez to bardziej płakał, nie powinienem mu o tym wspominać, ale musiałem komuś się zwierzyć. To było jak drzazga w sercu,  która powoli wyżerała mnie od środka. Po pewnym czasie do pokoju wszedł Tomlinson, spojrzałem na niego i  aż zaniemówiłem.
- Spokojnie, wyglądasz gorzej - powiedział uśmiechnięty.
- Też mam takie wory?
- Powiedziałbym, że gorsze. - w tym samym czasie oboje wybuchnęliśmy śmiechem. - Idź do łazienki, a ja Ci przygotuje jakieś ubrania.
Po dziesięciu minutach wyszedłem z łazienki i skierowałem się do pokoju Louisa. Zobaczyłem go siedzącego na łóżku, o dziwo płaczącego. W ręku trzymał telefon i natarczywie się w niego wpatrywał.
- Loueh, co się stało? - spytałem najmilej jak potrafię.
- Zobacz. - podał mi swój telefon, a ja w myślach czytałem wiadomość :
Gej, pierdolony pedał. 
Nie wiem, jak mogliśmy się tyle lat przyjaźnić.
Jesteś śmieciem.
Nic nie wartym człowiekiem.
Żałuje, że Cię poznałem.
Wstrętny egoista i kłamca z Ciebie.
Masz mi się już nigdy nie pokazywać na oczy.
Czytałem tę wiadomość z wytrzeszczonymi oczami, bałem spojrzeć się na nadawcę, bo nie było trudno zgadnąć kto nim jest. Jednak dla upewnienie zjechałem w dół i zobaczyłem imię, którego się spodziewałem :
Od : Hazz
- Dlaczego, powiedz mi dlaczego? - mówił dławiąc się swoimi łzami.
- Lou, spokojnie, może, kurwa no nie wiem. To jakieś kpiny. Idę do niego, nie pozwolę mu, żeby obrażał kogokolwiek z moich przyjaciół, a tym bardziej Ciebie - rzuciłem i zbiegłem na dół ubrać buty.
- Niall, błagam Cię, nie rób tego. Pogorszysz sytuację, jeżeli jakkolwiek można ją pogorszyć.
- Louis. - spojrzałem mu w oczy - trzeba to wyjaśnić. Rozumiesz? - nie czekając na jego reakcję wyszedłem. Po piętnastu minutach pukałem już do drzwi Harry'ego.
- Niall? Co za miła niespodzianka - rzekł i ruchem ręki zaprosił mnie do mieszkania.
- Kurwa, Styles mam ochotę Cię zabić. - powiedziałem, na poczekaniu.
- Wow, coś humorek nie dopisuje? - wkurzony jego zachowaniem, podszedłem do niego i popchnąłem go na kanapę. Po jego minie mogłem stwierdzić, że był zdziwiony i lekko przestraszony.
- Co ty Sobie wyobrażasz? Jeżeli jeszcze raz napiszesz do Louisa, że jest gejem to Ci przestawię nos tak, że rodzona matka Cię nie pozna. Też jestem gejem, przeszkadza Ci to?  Proszę bardzo, jakoś Twoją opinię mam głęboko w dupie. Louis nie będzie przez Ciebie płakał, rozumiesz? Nie pozwolę na to. Więc pilnuj się.- już miałem wychodzić, kiedy mi się przypomniało to co zamierzałem mu jeszcze powiedzieć - Aha, jedna sprawa. Nie jesteśmy przyjaciółmi. A o Louisie równie dobrze możesz zapomnieć,  bo nie zasługujesz na jego przyjaźń. Nie rozumiem jak on może coś do Ciebie czuć - i w tym momencie ugryzłem się w język.
- Co? On coś do mnie czuje? - zapytał cicho.
- Zapomnij. - szepnąłem, sam się załamując. Jednak mam za długi język. Na wszelki wypadek wyszedłem szybko z  jego domu, aby uniknąć pytań.
Na szczęście wziąłem klucz do Zayn'a do domu. Nie będę musiał Louisowi za szybko opowiadać jak poszła moja z Harrym rozmowa. Po kilku minutach byłem już w środku. Ogarnęło mnie dziwne uczucie- ból, smutek, pustka. Gdy wszedłem do Zayn'a pokoju, zakręciło mi się w głowie. Przypomniała mi się sytuacja sprzed kilku tygodni:
- Hej Niall muszę Ci coś pokazać.
- Co  takiego?
- Zobacz, wszystko co jest dla mnie ważne, bądź nie chcę, żeby ktokolwiek to zobaczył, chowam pod tą deską. Jeżeli kiedykolwiek mnie zabraknie, pierwszym miejscem w jakie masz zajrzeć jest to pudełko. Zapamiętasz?
- Tak.
- To dobrze maluszku. Ej ale się nie martw, nigdy Cię nie opuszczę.
Po chwili Nasze usta połączyły się w czułym pocałunku.

To wspomnienie było przeze mnie w jakimś stopniu zapomniane. Teraz wydawało się takie realne. Znowu płakałem, znowu przez niego. Ile to jeszcze potrwa - pomyślałem. - Z bezsilności opadłem na jego łózko i wtuliłem się w jego pościel.
- Obiecałeś! Obiecałeś, że nigdy mnie nie zostawisz!- krzyknąłem głucho, lecz nic ani nikt mi nie odpowiedział.

* Oczami Louisa *

Gdzie jest Niall. Powinien już wrócić. Chociażby po to, żeby mi powiedzieć jak mu poszło. Telefon ma wyłączony, a przecież do Harry'ego nie zadzwonię. Co to, to nie. Nie musiałam długo czekać, aż ktoś się zacznie dobijać do drzwi. Byłem pewien, że to Niall, więc zbiegłem na dół w samych bokserkach.
- Ni...Harry? - wytrzeszczyłem oczy i prawdopodobnie byłem już cały czerwony. Na szczęście było ciemne światło.
- Możemy pogadać? - spytał cicho z drżącym głosem. Czyżby płakał. Zostawiłem otwarte drzwi i usiadłem na kanapie. Chwilę potem dołączył do mnie.
- Tak więc  o czym chcesz gadać - mówiłem beznamiętnym głosem.
- Przepraszam.
- I już? Nie pomyślałeś, że mnie zraniłeś, a w szczególności Twój SMS?
- W zasadzie, nie wysłałem go specjalnie.
- Czyli...?
- Wczoraj byłem sam w domu i upiłem się. Było mi źle, przez tę całą sytuację i chciałem się jakoś wyżyć. Napisałem tego SMSa, ale nie planowałem go wysłać. Usłyszałem huk, przestraszyłem się i nie chcący przycisnąłem klawisz- wyślij.
- Tak, ta informacja odmieniła moje życie. Tak czy siak to napisałeś, więc musisz tak uważać. Przepraszam, ale chyba powinieneś już iść. Nie mam ochoty z Tobą gadać.
Harry leniwie wstał z kanapy i zapytał się :
- Czy to prawda, że coś do mnie czujesz?
- Co? - prawie krzyknąłem - Skąd ten pomysł? - zacząłem panikować.
- Niall się niechcący wygadał.
- Wiedziałem. Ten to nie umie trzymać języka ze zębami. - powiedziałem do siebie, lecz Hazz chyba to usłyszał.
- Ale wiesz.... - zaczął - Mi taki obrót sprawy odpowiada. - W pewnym momencie poczułem jego zimne ręce na moim nagim torsie. - Można rzec, że to mnie kręci - zamyślony nie zauważyłem, kiedy Harry wpił się w moje usta. Już miałem mu oddać pocałunek, kiedy poczułem posmak alkoholu na swoich ustach. Niechętnie, ale go odepchnąłem.
- Jesteś pijany.
- I co z tego? - powiedział z głupkowatym uśmiechem. - Bez alkoholu raczej bym się nie zebrał na taką rozmowę.
- Wyjdź.
- Co?
- Po prostu wyjdź. - Odwróciłem się, ale poczułem jego ręce na moich biodrach.
- Nie pożegnałeś się - stwierdził tym swoim głębokim głosem. Krótką chwilę potem moje dłonie błądziły po jego plecach. Pozbyłem się połowy jego garderoby. Zostały tylko jego spodnie i moje bokserki. Wczuwałem się w każdy pocałunek, wiedząc, że to nigdy więcej nie nastąpi. Kłóciłem się sam ze sobą, czy powinienem go zaciągnąć do łóżka. Niestety, rozsądek wygrał z pragnieniem.
- Harry zejdź ze mnie.
- Ciii Loueh - szepnął mi wprost do ust i połączył je, tym razem w namiętnym pocałunku. Jego język wszedł do mojej buzi i zaczęliśmy walczyć o dominację. Czułem się jak w niebie. Ale nie chciałem tego robić, jeżeli on jest pijany. Chciałem, żeby to było coś pięknego, a nie dwóch napaleńców na kanapie.
- Harry! Złaź - podniosłem głos.
-Ale czemu? Przecież tego chcesz.
- Może... Ale nie z Tobą pijanym.
- W takim razie innego mnie nie dostaniesz..
2 minuty później leżałem sam na łóżku.
W końcu i tak nie będzie o tym pamiętać. Prawda?

Tak, domyślam się, że nic tu się nie działo i nic się nie rozwiązało, ale poczekajcie do 20 rozdziału. W tym rozdziale skupiłam się trochę na uczuciach, przynajmniej tak mi się wydaje. I przepraszam za wszelkie powtórzenie i źle sformułowane zdania.
Eliza dodała rozdział, raduje się - czytam - komentuje.
Możemy się tak umówić? Z góry dziękuję :D
PS. Przepraszam, że tak męczę. x