Rozdział 15

Witam, witam!
Tak Sobie patrzę na Swojego bloga i widzę, że znów Was mało - 9 komentarzy, wcześniej było 21, ale się nie czepiam. Wiem, że okres Świąteczny i nie ma czasu. Sama coś o tym wiem, bo dopiero niedawno skończyłam sprzątać. Mam nadzieję, że jednak będzie więcej komentarzy. A ja jak na razie zapraszam do rozdziału :

* Oczami Nialla *

Zapowiada się długi i nudny dzień. Z resztą jak każdy. Chociaż zależy, na przykład wczoraj odwiedzili mnie chłopaki, oczywiście Zayna z Nimi nie było. Chociaż miałem cichą nadzieję, że przyjdzie i zacznie mnie przepraszać, ale to obłęd. Z dnia na dzień, z godziny na godzinę, z minuty na minutę ta cicha nadzieja wygasa, a z nią moje uczucie do Niego. Dużo osób twierdzi, że bez miłości nie można żyć. Tak więc ja Niall Horan będę pierwszym człowiekiem, który bez niej przeżyje i będzie szczęśliwy.

* Oczami Zayna *

- Tik tak, tik tak. Czas leci, a ty nadal jesteś idiotą.
- Cześć Liam, ja też się cieszę, że Cię widzę - powiedziałem do przyjaciela z udawaną ironią.
- Nadal nie zamierzasz nic zrobić?
- Niee - powiedziałem i wzruszyłem ramionami. Czysta obojętność. Dobrze udaje - pomyślałem.
- Tracisz go - zsumował Liam zmieniając ton głosu na poważny. Właśnie poczułem gule w gardle.
- Wiem, ale i tak nic nie zmienię.
- Jak to nie zmienisz? - wstał z miejsca - nawet nie wiesz ile możesz zmienić. Po prostu tam idź, nic nie mów, po prostu tam bądź.
 - Ale...
- Nie ma żadnego ale idź tam!
- Teraz?
- Tak
- Ale przecież są lekcje.
- Trudno, jakoś Cię usprawiedliwimy. A teraz idź i nie wracaj póki z Nim nie posiedzisz! - krzyknął poddenerwowany Liam. Wiedziałem, że się stara, dlatego też podszedłem do niego i go przytuliłem.
- A to za co? - zapytał zdziwiony.
- Za to, że się starasz i że jesteś. - poczochrałem mu włosy i wyszedłem z budynku.
Co ja najlepszego wyprawiam? - zapytałem sam Siebie. Sumienie zaczęło mnie gryźć, bo w końcu co mam mu powiedzieć? - Hej Niall, tak tu Sobie przyszedłem posiedzieć, bo Liam mi kazał, ale nie zwracaj na mnie uwagi tylko umieraj w spokoju... No właśnie, ŚMIERĆ, po co ona komu? Gdyby Epimeteusz i Pandora nie otworzyli puszki Pandory życie byłoby o wiele prostsze, a gdyby Adam i Ewa nie zjedliby zakazanego owocu, kto wie może nadal byśmy byli nieśmiertelni, a teraz? Co chwilę ktoś ląduje w szpitalu, albo umiera. Nigdy nie wiemy co Nas czeka za zakrętem, dlatego powinniśmy żyć tak gdyby miało nie być jutra, a jednak tylko niewiele osób o tym pamięta i ja nie zaliczam się do tego grona. Niby próbuję coś zmieniać w Swoim życiu, ale to mi nie wchodzi. - moje przemyślenia przerwał kontroler biletów, który wyciągnął rękę w moim kierunku po bilet. Ślamazarnym ruchem podałem go kanarowi i wyszedłem z autobusu, idąc w stronę szpitala.
- Dzień Dobry. Gdzie leży Niall Horan?
- A pan to....
- Przyjaciel
- Ale prawo ma wejść tylko rodzina.
- No tak, nie dodałem, że jestem jego narzeczonym.... - uśmiechnąłem się najładniej jak umiem, ale widząc minę pielęgniarki trochę się przestraszyłem - pokazać obrączkę? - spytałem szybko, czując, że się pocę.
- Nie, nie trzeba. Jest na oiomie, mogę zadać jedno pytanie?
- Tak proszę. - przytaknąłem nieśmiało
- W takim razie, dlaczego widzę pana tutaj po raz pierwszy? Niall leży już tutaj dwa tygodnie.
- Wiem, ale nie mogłem. - szybko uciekłem spod recepcji, ona miała rację, powinienem tam być już wcześniej. Czułem się okropnie, najchętniej  bym stąd odszedł i wrócił kiedy indziej, ale nie oszukujmy się to by trwało wiecznie, aż mogłoby być za późno. I właśnie w tym momencie stałem przed drzwiami gdzie widniał wielki napis - OIOM. Samo w Sobie to strasznie brzmi. Otworzyłem drzwi i ujrzałem długi korytarz z niezliczoną ilością drzwi. No i świetnie, które to są przepraszam Nialla? Na moje szczęście lub nie na każdych drzwiach widniała tabliczka z imieniem bodajże pacjenta. po około 10 minutach, gdy literki zaczęły mi się mieszać w głowie w końcu znalazłem upragnione imię.  Uchyliłem lekko drzwi i ten widok mnie załamał. Niall leżał w łózko, cały blady. Jego skóra zlewała się z kolorem ścian  i pościeli. Lecz to nie to było najgorsze. Był podłączony do wielu urządzeń, a najgorsza była rurka w jego gardle. Podszedłem bliżej łapiąc go za rękę - Niall, tak straszne Cię przepraszam- szepnąłem ledwo co dosłyszalnym głosem. Szczerze mówiąc ja już nie płakałem, ja popadłem w histerię. Oparłem się głową o ścianę i dusiłem się Swoimi łzami. Nieoczekiwanie wszedł lekarz.
- Hej, chłopcze wszystko w porządku? - podszedł do mnie zatroskany.
- T-t-tak - jąkałem się.
- Na pewno? Co się stało?
- Tak, raczej nie. To on leży tu przeze mnie. To ja powinienem umierać nie on.
- Hej hej, spokojnie. To na pewno nie Twoja wina.
- Pan nie rozumie....
- Możliwe, ale teraz wstawaj, bo nie chcę mieć Ciebie na sumieniu.
- A co z Nim? - spojrzałem zamglonym wzrokiem na blondyna.
Doktor wypuścił powietrze z płuc - Wiesz, jest źle. Dzisiaj miał 39 stopni gorączki i majaczył, coś tam mówił o jakimś Zaynie - w tym momencie serce mi stanęło.- a potem dostał tachykardii serca i musieliśmy go podłączyć do respiratora. Ot to cała historia. Mam jeszcze pytanie : czemu pielęgniarka kazała mi mieć na Ciebie oko, bo ponoć jesteś narzeczonym Nialla?
- Bo-bo no wie pan. Musiałem tutaj do niego przyjść, a ta baba by mnie tu nie wpuściła, gdybym nie był z rodziny- powiedziałem oburzony.
- Haha rozumiem, bo właśnie coś mi tu nie pasowało. To ty jesteś Zayn?
Przytaknąłem.
- Gdyby był przytomny, nawet nie wiesz jakby się cieszył, że tu jesteś.
- Wątpię...
Spędziłem kilka godzin, dosłownie, na siedzeniu przy Niallu i przepraszanie go za wszystko. Z jednej strony cieszyłbym się gdyby on to wszystko usłyszał, ale z drugiej  zdziwiłbym się gdyby mu głowa od tych jęków nie wybuchła. No ale tego się nie dowiem. Chciałbym, żeby się już wybudził, żebym mógł spojrzeć w te jago niebieskie jak ocean oczy. Chyba przejdę się po kawę.

* 15 minut później *

Gdy miałem otworzyć drzwi do pokoju mojego sunshine, ktoś mnie wyprzedził. Była to znienawidzona przeze mnie pielęgniarka, która w tym czasie wychodziła z sali. Nie pewnie wszedłem do pokoju, zająłem miejsce koło Nialla i złapałem go za rękę. Przez parę sekund patrzyłem się w jego zamknięte oczy myśląc, że może mój dotyk go u zdrowieje. To byłby cud. Wstałem i roześmiałem się, chyba z własnej głupoty,
- Z-zayn? Możesz ciszej rżeć? Głowa mi pęka.
- Niall? Ty żyjesz? - moje oczy prawdopodobnie wyszły z orbit.
- Tak, aż tak zaskok? No dzięki. Tak w ogóle co ty tutaj robisz? - spytał się mnie poprawiając Sobie poduszkę.
- Musiałem odwiedzić mojego ..... Ciebie.
- Ta, ciekawi mnie jedna rzecz. Czemu powiedziałeś pielęgniarce, że jesteśmy ze Sobą zaręczeni? - no i świetnie, jeszcze jej mi tu brakowało.
- Bo bo, musiałem Cię zobaczyć, a ona nie chciała mnie wpuścić - czułem jak moja skóra zmienia kolor na dojrzałego pomidora.
- Powiedzmy, że rozumiem, a tak naprawdę co tutaj robisz? Czyżby wyrzuty  sumienia zaczęły Cię gryźć? Nie potrzebnie, możesz wracać do tej swojej dziewczyny i Swojego dziecka - ostatnie słowo prawie wysyczał, a mnie serce coraz bardziej bolało.
- Posłuchaj to nie tak!
- Ooo! Następna historia? Prawdziwa, czy może wyssana z kciuka jak ta w której ponoć mnie kochałeś? Hmmm?
- Niall, ale ty nic nie rozumiesz. Musiałem z Tobą zerwać, chociaż nie chciałem. To ona mnie zmusiła. Powiedziała, że jak z Nią nie będę to powie wszystkim, że jest w ciąży.
- Szczerze mówiąc to mnie za bardzo nie interesuje. Było minęło, zapomnijmy.
- Jak ja nie chcę zapomnieć, nie umiem - mówiłem łamiącym się głosem.
- Zayn, nie ufam Ci. Jak ty to sobie wyobrażasz? - TY, ja, dziecko i ta lafirynda?
- Nie zupełnie. Nie wiem.
- No właśnie. Jak będzie wiedzieć to przyjdź. A teraz zostaw mnie samego.
- Ale... kurwa ja nie potrafię!
- Zayn nie utrudniaj.

* Oczami Nialla *

Po chwili wybiegł, a ja popłakałem się.  Przecież go kocham, ale nie mogę pozwolić Sobie na takie traktowanie.  Musi wybrać, albo one - ma być dziewczynka, albo ja. Nie sądzę, żeby wybrał mnie. Jedynie mogę być planem b.

* Oczami Zayna *

- Emma* Chcę zrobić test na ojcostwo.
- Co? Nie wierzysz mi?
- Coś w tym stylu. No to chodź, idziemy.
- Teraz? I tak na wyniki czeka się około tydzień.
- Dlatego idziemy odebrać wyniki.
- Zrobiłeś test bez mojej wiedzy?
- Dokładnie.

* U lekarza*

- Panie doktorze i co? - spytałem z nadzieją.
- To jest bezsensu, przecież wiem z kim sypiam.
- Tego, to już nie jestem taki pewny - powiedziałem
- Sugerujesz coś?
- Nieee - powiedziałem z ironią.
- Już proszę Was bez kłótni, Panie Mali, wyniki pokazały, że .....


Hah, skończyłam w Takim momencie! Przepraszam nie umiem dłużej pisać. Chyba, że chcecie, żebym pisała dłuższe, ale żeby było mniej rozdziałów i szybciej epilog? Więc jak? Mam nadzieję, że pod tym rozdziałem będzie więcej rozdziałów, ale nie sądzę, w końcu jutro Wigilia.  ŻYCZĘ WAM WESOŁYCH ŚWIĄT I BOGATEGO MIKOŁAJA ! <3333